Pewniej nocy kierowca samochodu campingowego, zjeżdżając ze wzniesienia, stracił panowanie nad pojazdem. Uderzył we frontowe drzwi domu, który znajdował się na dole. Ratownicy, kiedy weszli do środka budynku, bardzo się zdziwili. W łóżku zastali kobietę, która dalej spała. Po chwili z pokoju obok rozległ się płacz małego dziecka. Matka poderwała się na równe nogi.
Co ta historia ma wspólnego z naszymi rozmowami z dziećmi i staraniami o awans w pracy?
Z popielnika na Wojtusia iskiereczka mruga. Chodź, opowiem ci bajeczkę. Bajka będzie długa. W powieści Franza Kafki bohater przemienia się w karalucha. Z tego powodu jego rodzina odsuwa się od niego, ale najtrudniej jest mu z ojcem. Od samego początku nie akceptuje nowej postaci syna. Próbuje się go pozbyć. Rzuca w niego jabłkami, aż wreszcie trafia. Nie ma znaczenia nawet to, że nowa postać syna pozwoliła mu się rozwinąć wewnętrznie. W środku stał się tym, kim nigdy by nie został, będąc w postaci, do której przywykła jego rodzina. Wierzymy w bajki, to znaczy wierzymy, że możemy być lepsi dla naszych dzieci, niż nasi ojcowie byli dla nas.
Czytaj dalej Każdy ojciec krzywdzi swojego syna. Również Ty to robisz.„Żelazny Jan” Roberta Bly’a, to książka pisana stylem zupełnie nie moim. Jest w niej tak wiele prób interpretowania symboliki mitów i legend, że stawia ją po drugiej stronie do tego, co naukowe, weryfikowalne i sprawdzalne. Jednocześnie jest to opowieść o męskiej inicjacji, która zmieniła moje spojrzenie na dojrzewanie do męskości. Zacząłem szukać odpowiedzi na pytanie, kto mi powiedział, że jestem mężczyzną? Zmieniła mnie w takim stylu, że czytam ją po raz kolejny. Robię notatki, by to wszystko zrozumień, poukładać i sprawdzić.
Czytaj dalej Kto Ci powiedział, że jesteś mężczyzną?W jednym z moich kursów odwołałem się do wywiadu o męskości, w którym brał udział psycholog Jan Englert. Na marginesie tej rozmowy wspomniał on o negatywnych uczuciach, jakie wywołuje w nim skandynawski model ojcostwa. Zniewieściali mężczyźni w sweterkach, pchający po parku wózki z dziećmi. Czy ojciec zajmujący się dzieckiem faktycznie jest niemęski i uległy wobec trendów, które w walce o równouprawnienie zagubiły gdzieś prawdziwą męskość?
Czytaj dalej Kim jest uległy mężczyzna? Po tym właśnie go poznasz.Od kilku miesięcy w naszym domu zamieszkał kolejny osobnik — pies. Zauważyłem pewną prawidłowość. Kiedy ja zajmuję się pracami domowymi: praniem, sprzątaniem, naprawami, to zrywa się ze swojego legowiska. Kręci się koło mnie, zagląda do pralki, obwąchuje młotek, śrubokręty. Jest ciekawski. Jest blisko mnie. Zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy siadam przy biurku. Kładzie się gdzieś obok i śpi. Tracimy kontakt na długie godziny. I to jest klucz do zrozumienia, jak współcześni ojcowie tracą kontakt ze swoimi synami.
Czytaj dalej Pracujesz przy komputerze? Twój syn ma nieprawidłowy obraz mężczyzny i ojcaMój dziesięciolatek objął mnie rękami w pasie i mocno przytulił. Poczułem, jak się przykleił. Wypłakiwał bezsilność i smutek. Pogłaskałem go po włosach. Jeszcze kilka dni w podobnej sytuacji zamknąłby się w pokoju i dusił żal w samotności. Dziś było inaczej. Zmienił go jeden wieczór. Na chwilę stałem się powiernikiem jego słabości.
Czytaj dalej Chcesz mieć dobrą relację z dzieckiem? Spróbuj tego!Polak rozmawia z Brytyjczykiem. Jeden nie zna angielskiego, drugi — polskiego. Polak niezrażony tłumaczy:
— Piłka, pił-ka, piiiił-kaaa, — wymachuje lewą nogą jak Boniek w sytuacji podbramkowej i z uśmiechem, przeciągle wypuszcza z siebie — ball!
Brytyjczyk potakuje ze zrozumieniem.
— A teraz skup się! DOOOO MEEEE-TAAAAA-LUUUUU!
Głupie? Rodzic mówiących do małego dziecka „…tylko się zachowuj grzecznie” robi to samo.
— Tato! Zrobimy latawiec? — Pytanie córki zmroziło moją wyobraźnię. Zobaczyłem, jak siedzę całą sobotę i próbuję posklejać coś z niczego. Mnóstwo pracy, a efekt mierny. Latawce latają tylko nad morzem.
— Potrzebujemy do tego cienkich patyczków, bo latawiec musi być lekki.
— O! To tutaj takie są — odpowiedziała, pokazując palcem na splątany gąszcz świerkowych gałęzi.
— To muszą być proste patyczki. — Cisza trwała kilkanaście kroków wieczornego spaceru.
— Tutaj takie są! — Powojnik spełnił kolejny warunek, którym próbowałem ją zniechęcić. Ponownie miałem się przekonać, że moja wyobraźnia przy tej dziecięcej jest jak ogon bażanta na tle pawiego.
Mój syn opadł na łóżku, które wynajęliśmy w schronisku, jak worek ziemniaków rzucony na dno piwnicy. Pozostał na nim przez całe popołudnie. Kiedy zasnął, wyciągnąłem spod niego plecak. Dopiero wieczorem się obudził, przebrał i umył. Mieliśmy za sobą kilkanaście godzin wędrówki po górach. Krócej, niż planowaliśmy, bo burza zmieniła nasze plany.
Czytaj dalej Męska wyprawa z synem. Moje doświadczenia po trzecim razie.
